نقاش رویاهای محال

پشت شیشه مات ومغرور نگاهی که بی تابم می کند حریصانه اکسیژن تنفس می کنم،

بی اعتنا به رسیدن فردایی سرشار از بوی سفر،جاده و هزاران رنگ از خاطره تشنه ای سیراب نشدنی که رویاهای محال را روی جاری ترین سطح آب نقاشی می کشد

و تب

می کنم میان بن بست نفسگیر ثانیه های امروز و سنگینی رسیدن ثانیه های آینده ای که خالی از تو فرا خواهند رسید
لحظه نابیست وقتی که سیال و بی پروا، با چشمان بسته ،بوسه ای روی منحنی ترین سایه گردنت می نشانم.

عبور

                                

ترانه های بی رنگ بستر، بوی نغمه های جدایی میدهند
و او ، اسیردست نمی دانم ها،

با تیک تیک ساعت شماته دار سفره عقد،
هر ثانیه به دار آویخته می شود
و بوی ناخوش دلبستگی، ریه هایش را به اسارت می کشد
حلقه زرد و سفید، در فشار مشتش بر میله پنجره،
روی انگشتش خون انداخته اند
اما او استوارتر، پرنده های مهاجر را می شمارد