من،او ،خدا

وقتی که میان تودرتو ترین لایه های بودنم جان گرفتی من هنوز کودکانه ترین نگاه را به دنیا داشتم 

تو آرام آرام در شریان و بافتهای تنم نفس کشیدی  

خواستم لمست کنم اما خواستنی ترین های دنیا همیشه غیر قابل لمس ترینندو تو آرام در میان اندیشه هایم ریشه گرفتی و در جانم جوانه زدی 

نمی دانم خدا آن شب در زیر کدامین درخت پیچک دنیا عاشقانه ودکا می نوشید که تو را آفرید و من به آفرینشش ناباورانه لبخند زدم و تو را با نام خودش بت نامیدم

باز هم نمی دانم که روز ی دیگر به کدامین خشم آدمیان بر من خرده گرفت که چون آفریننده ای خشمگین بتم را در مقابل چشمانم بر خاک کوبید 

آن روز خدا در آسمان قهقهه زد و من برای تکه های تنت و برای نبودنت  

مادرانه گریستم 

the end

باورکردنی نیست که درباره بازی که تمام عمرت کرده ای چقدر کم می دانی 

                                                                      (میکی منتل) 

...

(من سردم است ، من سردم است

و هیچ گاه گرم نخواهم شد)

و چیزی مسخره تر از این نیست که چله تابستون از همه چی سردت باشه