عبور

                                

ترانه های بی رنگ بستر، بوی نغمه های جدایی میدهند
و او ، اسیردست نمی دانم ها،

با تیک تیک ساعت شماته دار سفره عقد،
هر ثانیه به دار آویخته می شود
و بوی ناخوش دلبستگی، ریه هایش را به اسارت می کشد
حلقه زرد و سفید، در فشار مشتش بر میله پنجره،
روی انگشتش خون انداخته اند
اما او استوارتر، پرنده های مهاجر را می شمارد

کولی شرقی

                                                       

با من حرف بزن
من از قبیله کولیانم

زبان دورترین باد را هنوز خوب می فهمم
صداقت وقتی پشت پرچمهای آفتابگردان چشم باز می کرد من میان تبسم های یک نسیم به رستگاری دست کشیدم
و اولین نفری بودم که به سواران صبحی که از قله های بی نیازی باز میگشتند سلام گفتم