رجه

"آدم اینجا تنهاست"

آن قدر بلند،

آن قدر عظیم،

که بی قوارگی "هیچ بودنت" را به نرمی به رویت می آورند

همان وقت که نفسی سنگین

به فاصله دورترین قله دنیا را

تا انزوای دودخورده ریه هایت فرو می بری

سبک می شوی

مثل همان جاده ای ای که انگار از بی انتها بر تپه ها جاریست

...

شبهای همسایگی خدا هم عالمی دارد

گاه سایه سحابی ای چند میلیون ساله

روی شانه هایت می نشیند

دقیقا وقتی که خدا آخرین قطره خورشید را در کنار تو هورت می کشد

...

و خدا اینجا تنهاست

تنهایی او تا دورترین لبخند،

تا بالاترین کمرکش جاده پیداست

خدا اینجا، همبازی

دشت، کوه، آسمان، انعکاس و

باران شهاب هاست